Iedereen kan tandenpoetsen en iedereen weet wat je er voor nodig hebt. Een tandenborstel, tandpasta en poetsen maar. Iedereen… maar ook je kind?

Kinderen poetsen anders dan volwassenen. Kijk naar hoe je kind poetst en vraag je dan als ouder af of dit voldoende is geweest.

Ik heb zelf drie kinderen en bij ieder kind ging het anders met het napoetsen. Onze middelste, Teun, had een hekel aan napoetsen. Bij het doorbreken van zijn tanden heeft hij veel pijn gehad en waarschijnlijk vond hij het daarom vervelend om nagepoetst te worden. Met als gevolg huilen en een hoop gedoe iedere avond voordat hij gepoetst was. Wij hebben met hem bedacht dat hij beter op de grond kon gaan liggen. Mijn man of ik ging dan in een spreidstand zitten met zijn hoofd richting de schoot. Zo konden wij goed in zijn mond kijken en lag hij stabiel en kon niet weg. Na het poetsen even lekker stoeien of kietelen en zo wisten wij het drama te doorbreken. Nu staan ze in de rij om zo gepoetst te worden want de aandacht die er op dat moment is wil natuurlijk ieder kind.

Het poetsen wat de (kleine) kinderen zelf doen is niet voldoende. Kinderen moet je na blijven poetsen en begeleiden tot ongeveer 10 jaar. Het wisselgebit is moeilijk te poetsen en pas als deze fase voorbij is en de motoriek voldoende ontwikkelt is neemt de kans op gaatjes af.

Net zoals alles in de opvoeding neemt jouw begeleiding af en de verantwoordelijkheid van je kind toe. Vanaf 8 jaar vervang je napoetsen door een controle na het poetsen.